Pandaigdigang Isyu

Hindi solusyon ang nearshoring sa mga tariff

Kapag ang nearshoring ay nakatuon lamang sa pag-iwas sa mga tariff at hindi isang tunay na estratehiyang pang-ekonomiya, mas marami itong problemang nalilikha kaysa nalulutas.

Isang manggagawa ang gumagawa ng mga order para sa eksport ng tela sa isang pagawaan ng tela sa Binzhou, China, noong Hulyo 8, 2024. [NurPhoto sa pamamagitan ng AFP]
Isang manggagawa ang gumagawa ng mga order para sa eksport ng tela sa isang pagawaan ng tela sa Binzhou, China, noong Hulyo 8, 2024. [NurPhoto sa pamamagitan ng AFP]

Ayon sa Global Watch |

Ang nearshoring ang usong salita sa kasalukuyan. Inililipat ng mga kumpanya ang kanilang produksyon nang mas malapit sa sariling bansa, at sa unang tingin, tila panalo para sa lahat.

Mas maiikling supply chain, mas mababang gastos sa transportasyon, at mas kaunting abala mula sa mga tariff—ano ang hindi magugustuhan dito? Ngunit kung susuriin nang mas malalim, makikita na ang nearshoring, lalo na kung ito ay tungkol lamang sa pag-iwas sa mga tariff, ay hindi matalinong hakbang sa negosyo kundi isang padalus-dalos na sugal. Maaaring magbigay ito ng pansamantalang ginhawa, ngunit may mabigat na kapalit para sa mga ekonomiya sa rehiyon at sa buong mundo—at, ang mas ironic pa, pati sa mga bansang tumatangkilik dito.

Sa madaling sabi, ang nearshoring ay ang paglilipat ng produksyon sa mga bansang mas malapit sa pangunahing merkado. Isa itong madaliang lunas na may pangmatagalang epekto. Para sa mga kumpanya sa Asia, maaaring mangahulugan ito ng paglilipat ng operasyon sa Southeast Asia o India. Sa South America naman, maaaring kabilang dito ang paglipat ng produksyon sa mga kalapit na bansa gaya ng Colombia o Brazil.

Ang layunin ay makatipid ng pera, makaiwas sa mga tariff, at mapanatiling maayos ang operasyon. Magandang pakinggan, hindi ba? Ngunit kapag ang nearshoring ay itinutulak lamang para makaiwas sa mga tariff at hindi ito tunay na estratehiyang pang-ekonomiya, mas maraming problema ang nalilikha kaysa nasosolusyunan.

Halimbawa, tingnan ang Africa. Ang mga bansa tulad ng Ethiopia at Kenya ay naging kaakit-akit na destinasyon ng nearshoring para sa mga kumpanyang nais umiwas sa tumataas na gastos sa produksyon sa China. Bagama’t nakapagpasigla ito ng ilang aktibidad sa ekonomiya, nakalikha rin ito ng pagdepende sa mga dayuhang pamumuhunan na madalas ay pabagu-bago.

Bukod pa rito, ang kakulangan ng matatag na lokal na supply chain ay nagtutulak sa mga bansang ito na mag-angkat ng hilaw na materyales mula sa malalayong merkado, na sa huli ay pinawawalang-saysay ang sinasabing pagtitipid ng gastos sa nearshoring.

Sa Africa, nagdala ang nearshoring ng magkahalong mga oportunidad at hamon. Ang Ethiopia, halimbawa, ay naging sentro ng paggawa ng tela, na umaakit ng mga kumpanyang dati ay nakadepende sa China. Gayunman, ang pagbabagong ito ay hindi dumaan nang walang mga kapalit na problema.

Hindi pagkakapantay-pantay sa ekonomiya

Nahihirapan ang imprastraktura ng bansa na tugunan ang mga pangangailangan ng malakihang produksyon, habang ang patuloy na pagdepende sa mga inangkat na hilaw na materyales ay nagpapahina sa mga benepisyo sa gastos ng nearshoring.

Dagdag pa rito, ang kawalang-katatagang pulitikal sa rehiyon ng Horn of Africa ay nagdudulot ng malaking panganib sa katatagan ng supply chain. Samantala, ang Kenya, isa pang sentro ng nearshoring, ay nakaranas ng pag-unlad sa mga sektor ng teknolohiya at serbisyo. Nagtayo rin ang mga kumpanya mula India at China ng kanilang mga operasyon sa Nairobi upang mapagsilbihan ang mga pamilihan sa Africa at Middle East.

Bagama’t nakalikha ito ng trabaho, lalo rin nitong pinalalim ang hindi pagkakapantay-pantay sa ekonomiya, dahil kadalasan ay nakatuon lamang ang mga benepisyo sa mga urban na lugar, habang naiiwan ang mga rural na komunidad.

Sa South America, matagal nang nakikita ang Brazil bilang potensyal na destinasyon para sa nearshoring dahil sa malaking workforce nila at likas na yaman. Gayunman, ang mataas na buwis ng bansa, komplikadong regulasyon, at kakulangan sa imprastruktura ay mga hamon sa mga negosyo.

Maraming kumpanyang nag-nearshore sa Brazil ang nakaranas ng mas mataas kaysa inaasahang gastos at mga suliraning logistikal. Samantala, ang Colombia ay lumitaw bilang mas praktikal na piliin sa nearshoring, lalo na sa mga larangan ng teknolohiya at customer service.

Ang mga kumpanyang mula India at Russia ay namuhunan sa mga operasyon sa Colombia upang mapagsilbihan ang mga merkado ng North at South America. Bagama’t nakapagpasigla ito sa ekonomiya ng bansa, nagdulot din ito ng pagdepende sa dayuhang pamumuhunan, na nagpapahina sa katatagan ng Colombia laban sa mga pandaigdigang pagbabago sa ekonomiya.

Ipinapakita ng Asia ang isang masalimuot na larawan pagdating sa nearshoring. Ipinuwesto ng India ang sarili bilang pangunahing alternatibo sa China, partikular sa mga sektor ng teknolohiya at parmasyutika. Samantala, ang mga kumpanyang mula Russia ay lalong bumaling sa India para sa manufacturing at mga IT service, gamit ang matibay na ugnayang pulitikal at pang-ekonomiya ng dalawang bansa.

Gayunpaman, ang pagbabagong ito ay may kasamang mga hamon. Mahirap pa ring pasukin ang regulatory environment ng India, at ang imprastruktura nito ay nananatiling mas mahina kumpara sa China at iba pang mauunlad na bansa. Samantala, ang mga bansa sa Southeast Asia kagaya ng Vietnam at Indonesia ay naging mga paboritong destinasyon ng nearshoring ng mga kumpanyang nagnanais magpalawak at umiwas sa sobrang pagdedepende sa China.

Mga panganib ng pagkaantala

Nag-aalok ang mga bansang ito ng mas mababang labor cost at ang lapit nito sa mga pangunahing merkado. Gayunman, dahil umaasa pa rin sila sa mga hilaw na materyales at component mula China, nananatiling malalim ang kanilang ugnayan sa ekonomiya nito, na nagpapahina sa kanilang katatagan tuwing may pagkaantala sa supply chain ng China.

Pero kung tutuusin, ang nearshoring na itinutulak ng pag-iwas sa mga tariff ay isang anyo ng nasyonalismong pang-ekonomiya. Layunin nitong bigyang-priyoridad ang sariling bansa o rehiyon, kahit na mangahulugan ito ng paghadlang sa malayang daloy ng pandaigdigang kalakalan. Ngunit ang nakakatawa: madalas itong bumabalik laban sa kanila. Sa pagtuon sa panandaliang tagumpay, unti-unting nilang sinisira ang mismong prinsipyo ng malayang kalakalan na nagpasigla sa pandaigdigang paglago ng ekonomiya sa loob ng maraming dekada.

Balikan ang Africa, na bagama’t nagbigay ng ilang benepisyong pang-ekonomiya, nakalikha rin ito ng pagdepende sa mga dayuhang pamumuhunan at merkado. Dahil sa kakulangan ng sapat na pagkakaiba-iba ng kanilang mga industriya, nagiging mas madaling maapektuhan ang mga ekonomiya ng Africa ng mga biglaang pagbabago sa pandaigdigang merkado.

Ganoon din sa South America, ang pagtutok sa nearshoring ay kadalasang nagiging kapalit ng pangmatagalang katatagan ng ekonomiya, dahil nagiging sobra ang pagdepende ng mga bansa sa isang merkado o industriya. Ang solusyon ay hindi ang tuluyang iwanan ang nearshoring kundi ang muling pag-isipan ang layunin at paraan nito. Sa halip na gamitin ang nearshoring para umiwas sa mga tariff, dapat sumunod ang mga kumpanya at pamahalaan sa mga patakaran ng kalakalan bilang pagkakataon upang palakasin ang pandaigdigang pakikipagsosyo at isulong ang pangmatagalang pag-unlad.

Pangmatagalang katatagan

Ang mga tariff, na madalas ituring na pabigat, ay maaari ring magsilbing motibasyon para sa mga kumpanya na mamuhunan sa lokal na ekonomiya, mag-iba-iba ng supply chain, at magpatupad ng mga inobasyon na kapaki-pakinabang para sa mga producer at consumer. Halimbawa, ang pagsunod sa mga tariff ay maaaring mag-udyok sa mga kumpanya na kumuha ng hilaw na materyales mula sa loob ng bansa, na nakatutulong upang mabawasan ang pagdepende sa malalayong supplier at maiwasan ang mga panganib na dulot ng kawalang-katatagang heopolitikal.

Sa Africa, sa halip na ilipat lamang ang operasyon para makaiwas sa mga tariff, maaaring mamuhunan ang mga kumpanya sa imprastruktura at pagsasanay ng mga manggagawa upang makabuo ng isang self-sustaining manufacturing ecosystem. Ang pamamaraang ito ay hindi lamang umaayon sa mga regulasyon sa kalakalan, kundi nagtutulak din ng pangmatagalang katatagan at kalayaan sa ekonomiya.

Ganoon din sa South America, ang pagsunod sa mga tariff ay maaaring magpasulong ng inobasyon sa mga industriya tulad ng teknolohiya at agrikultura. Sa pamamagitan ng pagsunod sa mga tuntunin ng kalakalan, maaaring magbigay ang gobyerno ng mga insentibo sa mga kumpanya, gaya ng bawas sa buwis at subsidiya, na kadalasang nakabatay sa pagsunod sa regulasyon.

Halimbawa, naglunsad ang gobyerno ng Brazil ng mga reporma na nakatuon sa muling pagbuhay ng manufacturing sector, na nag-aalok ng mga oportunidad para sa mga kumpanyang handang mamuhunan sa lokal na produksyon kaysa umasa lamang sa nearshoring bilang panandaliang lunas.

Sa Asia, may pagkakataon ang mga bansa tulad ng India at Vietnam na makinabang mula sa mga tariff-compliant partnership na inuuna ang pangmatagalang pag-unlad kaysa sa panandaliang pagtitipid. Sa pamamagitan ng pakikibahagi sa loob ng balangkas ng mga kasunduang pangkalakalan, maaaring magpatibay ang mga kumpanya ng ugnayan sa mga lokal na supplier, mapahusay ang kontrol sa kalidad, at mapalakas ang kanilang reputasyon bilang mga responsableng kalahok sa pandaigdigang merkado.

Ang ganitong paraan ay hindi lamang nakababawas sa panganib ng pagkaantala sa supply chain, kundi inilalagay din ang mga kumpanya bilang mga lider sa ethical at sustainable na mga gawi sa pangangalakal.

Maaaring mukhang matalinong solusyon ang nearshoring na itinutulak ng pag-iwas sa mga tariff, ngunit kadalasan ay humahantong ito sa mga hindi inaasahang bunga na nakakasama sa rehiyonal at pandaigdigang ekonomiya. Sa kabilang banda, ang pagsunod sa mga tariff ay nag-aalok ng landas tungo sa pangmatagalang katatagan at paglago.

Hinihikayat nitong mamuhunan ang mga kumpanya sa mga lokal na ekonomiya, bumuo ng mas matatag na supply chain, at magtaguyod ng mga inobasyong kapaki-pakinabang para sa lahat. Sa pamamagitan ng pagtingin sa mga regulasyon sa kalakalan bilang mga pagkakataon sa halip na hadlang, maaari silang makatulong sa paghubog ng isang mas pantay at makatarungang pandaigdigang ekonomiya.

Ang pamamaraang ito ay inuuna ang kooperasyon kaysa kompetisyon, ang pagpapanatili kaysa kagyat na benepisyo, at pangmatagalang katatagan kaysa panandaliang kita. Sa huli, ang pagsunod sa mga tariff ay hindi lang tungkol sa pagsunod sa mga patakaran, kundi tungkol sa paglikha ng sistemang gumagana para sa lahat, na tinitiyak na ang pandaigdigang kalakalan ay nananatiling puwersa ng sama-samang kasaganaan at hindi pagkakawatak-watak.

Gusto mo ba ang artikulong ito?


Captcha *